
Wat volgde had niets met zakelijke gedachten te maken, maar eerder een emotionele rollercoaster. ‘Overwhelmed, was ik. Net als iedereen binnen het bedrijf, je collega’s en je mede-ouders. Het betreft kinderen, hè? God, wat vreselijk. Veel meer kon ik niet denken.’
‘Het enige wat ik wilde was naar de BSO’s toe die het voertuig in gebruik hadden. Ik belde ze en zei: ik weet niet wat ik kan doen, maar vind je het goed als ik langskom? Dus dat deden we. We praatten er met de eigenaren, al was het meer huilen dan praten. Je kunt het je gewoon niet voorstellen. Mijn eigen twee kinderen waren toen ook zo jong. Dat komt binnen.’