"Zelfs het toiletpapier namen ze mee"

De inbraken hebben diepe sporen achtergelaten. "Lange tijd was ik bang voor wat ik thuis aan zou treffen", zegt Paul. Door de inbraken zijn hij en zijn vrouw bewust aan inbraakpreventie gaan doen.

Paul en zijn vrouw woonden in een landelijk gebied. Met meerdere boerderijen in de buurt, en daardoor flink wat begroeiing, is het een plek waar inbrekers relatief ongestoord hun slag kunnen slaan. "Toen ik op een avond uit mijn werk thuiskwam en alle deuren open zag staan, voelde ik meteen dat er iets niet goed was", vertelt Paul. Zijn gevoel klopte, want inbrekers hadden het huis van onder tot boven doorzocht en veel meegenomen. Zelfs de toiletrollen op de wc bleven niet staan.

Deze keer waren niet alleen Paul en zijn vrouw slachtoffer, maar werd er ook bij 7 andere buurtgenoten ingebroken. Paul: "Ze hadden bij iedereen in de buurt de buitenverlichting kapotgeslagen. Dan weet je dat ze er goed over hebben nagedacht." Ditmaal werd er niet in huis ingebroken, maar in de schuur. Er werd een grote elektrische grasmaaier meegenomen. Na de 2^e inbraak voelde Paul enorm veel woede: "Ik was er zó ongelofelijk klaar mee."

Bij de 1^e inbraak werden veel spullen gestolen die een grote emotionele waarde hebben. "Ze namen mijn gala-uniform mee van mijn tijd bij de landmacht", vertelt Paul. "Ook al droeg ik het niet meer, het betekende toch veel voor mij. Het is een deel van je identiteit. Het is verbonden aan het beroep dat ik met trots heb uitgeoefend. Hetzelfde geldt voor de diploma’s die ze stalen. Natuurlijk kun je een kopie aanvragen, maar aan de originele papieren zaten bijzondere herinneringen."

Paul speurde na de inbraak het internet af naar zijn gala-uniform, in de hoop dat de dieven het online probeerden te verkopen. Zonder succes. Ook namen de dieven sieraden van zijn vrouw mee die ze erfde van haar ouders en grootouders. "Je krijgt de waarde van de spullen die zijn gestolen wel vergoed, maar de emotionele waarde die aan bepaalde items zitten kun je simpelweg niet in geld uitdrukken", legt Paul uit. "Mijn vrouw vond het vreselijk dat die sieraden waren meegenomen. Maar wat ze nóg erger vond, was het idee dat vreemden door haar persoonlijke spullen zijn gegaan en aan haar kleren hebben gezeten. Dat er iemand ongewenst door je huis is gegaan: dát is het allerergste aan een inbraak."

"Het 1^e halfjaar kwam ik thuis en was ik bang dat er weer was ingebroken", zegt hij. "Die angst voelde ik niet dagelijks, maar zeker een paar keer per week. Dit gaat niet zomaar weg. We wonen aan het einde van een lange, doodlopende weg. Van iedere auto die te langzaam reed, schreef ik het kenteken op. Dat bleken achteraf gewoon mensen te zijn die vogels aan het spotten waren. Maar dat doet een inbraak met je. Je wordt er paranoïde van. Daarnaast voelde ik ook veel boosheid en frustratie."

Er kwam weer een hond in huis, en middels een buurtapp hielden buren een oogje in het zeil. Paul en zijn vrouw zijn verhuisd naar een andere plek. In het nieuwe huis hebben ze direct alle sloten laten vervangen en laten ze een camera installeren. "We zijn veel alerter geworden en nemen preventieve maatregelen. Ik ga nooit het huis uit zonder dubbel te checken of alles dicht zit en op slot is. Is het toch nog érgens goed voor geweest", besluit Paul.

Ben jij zelf slachtoffer geworden van een inbraak en wil je jouw verhaal delen? Bijvoorbeeld over items die zijn gestolen waar je bijzondere herinneringen aan hebt? Of over de maatregelen die je nam na de inbraak? Laat het ons dan weten via e-mail.